Soms moet je een grens trekken

Op mijn achttiende bezocht ik samen met een vriend het Louvre in Parijs. De vele Amerikanen vielen ons op: dikke buiken, grote camera’s, opvallende zegelringen, luidruchtig. Deze zomer bezocht ik het Louvre opnieuw, ditmaal met mijn zoons. De Amerikanen zijn verdwenen. Nu zijn er opvallend veel Aziaten. Slank, stil, perfect Engels sprekend, vaak in groepen. Ongelooflijk hoe in veertig jaar het publiek zo kan veranderen.

En  dat geldt niet alleen voor het toerisme. Op een geruisloze en geweldloze manier hebben de Aziaten, vooral de Chinezen, veel economische macht in de wereld veroverd. Zo’n machtswisseling ken ik vanuit de geschiedenisboeken en de reizen die ik heb gemaakt. Het Assyrische Rijk, het Griekse Rijk, het Romeinse Rijk, de Nederlandse ‘Gouden Eeuw’. Ik had het echter nooit zelf meegemaakt, tot nu.

In ons boek Regisseer de keten propageren Jack van der Veen en ik samenwerking tussen ketenpartners met één prominent doel: maximale performance richting klanten aan de ene kant en minimale kosten aan de andere kant, waardoor het rendement in de keten voor iedereen optimaal is. Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan. Daarom moet er een ketenregisseur zijn die de regie in de keten voert.

Ethische principes

Daar horen ook ethische principes bij. Zo is het bijvoorbeeld de plicht van die regisseur om goed te zorgen voor alle ketenpartners door onder andere de opbrengst in de keten op een eerlijke en transparante manier te verdelen. Daar wringt de schoen. De afgelopen twee, drie jaar zijn er veel publicaties en documentaires geweest over de intenties en het gedrag van Chinese bedrijven. Eerlijkheid, transparantie? De buit eerlijk verdelen? Hm.

Maar ik moet wel even de hand in eigen boezem steken. Want zoals altijd in het leven is dit natuurlijk niet zo zwart-wit als het lijkt. Wij westerlingen zijn natuurlijk sukkels. We hebben tientallen jaren goedkoop in het Verre Oosten ingekocht, te weinig vragen gesteld en zelf de maximale winst gepakt. Kortom, wij hebben het verkeerde voorbeeld gegeven. Een dure les. Deze ketenpartner die China heet, is uit op dominantie – en dat proces lijkt niet meer te stoppen.

Uit de keten stappen

Als consument rest mij maar één optie: een grens trekken en uit de keten stappen. Daarom koop ik geen spullen meer uit China. Tegelijkertijd hoop ik als professional dat er ketenregisseurs opstaan die in staat zijn om naast effectiviteit en efficiëntie ook de transparantie en eerlijkheid in de keten te bewaken, met alle ketenpartners. Want alleen zo profiteren we allemaal en kunnen we samen blijven groeien.

Michel van Buren is oprichter/eigenaar van BLMC en medeauteur van het boek ‘Regisseer de keten’.