Olena Vdovychenko, Metro Oekraïne: ‘Ruim de helft van onze magazijnen is gebombardeerd’

Niets kan een CEO voorbereiden op een oorlog waarin je personeel naar de frontlinie gaat en sommigen hun leven verliezen. Voor Olena Vdovychenko, CEO van Metro Cash & Carry in Oekraïne, waren de afgelopen vijftien maanden een schokkende en emotionele ervaring. Hoewel de spanningen in het land groot waren, kwam de invasie van Oekraïne door de buurlanden onverwacht, zegt ze. Bovenal is het voor haar belangrijk geweest om emoties te tonen en te delen en er voor iedereen in het bedrijf te zijn, onderweg het pad leidend door de chaos.

Een achtergrond in supply chain heeft Vdovychenko geholpen om de samenwerking met organisaties buiten het bedrijf te vergemakkelijken en middelen te delen toen de infrastructuur instortte. Inmiddels is het bedrijf weer op de rails. ‘We hebben het overleefd en zijn sterker geworden. Het niveau van samenwerking is een bijzonder kenmerk van ons land en daarom hebben we er alle vertrouwen in dat we zullen winnen’, zegt ze.

Hoe was het voor u op 24 februari 2022 en had u ooit gedacht dat Oekraïne in oorlog zou zijn met Rusland?

‘Nee, in een eeuw van efficiëntie, digitalisering en innovatie waar menselijkheid en duurzaamheid bovenaan de agenda staan, hadden we nooit een oorlog op deze schaal verwacht. De oorlog begon in 2014 in het oosten en hoewel de spanningen hoog opliepen, was de prognose van bedrijven, verenigingen en overheid juist de-escalatie. We hadden nooit verwacht dat de oorlog aan alle kanten op deze schaal zou beginnen. Als ik dat had geweten, was ik niet in Zürich op vakantie geweest! Mijn hoofd beveiliging belde me om 4 uur ’s ochtends. Ik zei: ”Oké, maar we hebben een evacuatieplan voor onze mensen en gezinnen.” We wisten hoe we de winkels moesten verlaten. Hij vertelde me dat ik het niet begreep: ”De Russen zijn overal, in Kyiv, Kherson, Chernihiv…” Toen heb ik meteen mijn koffers gepakt en ben ik teruggegaan naar Oekraïne.’

‘Ik was de enige die die dag de grens in die richting overstak. De andere kant op was een file van auto’s en mensen van zo’n 50 kilometer lang, vijf rijen breed. De blik van angst en wanhoop in hun ogen staat in mijn geheugen gegrift. De mensen wisten niet wat er gebeurde. Mijn zoon, toen veertien jaar oud, zat op school in Kyiv in een gebied dat op het punt stond te worden bezet. Het was onmogelijk om een auto of taxi te krijgen om hem op te halen, omdat iedereen de stad verliet. Bij toeval vonden we een taxi in de buurt van de school die hem kon ophalen en naar mijn moeder kon brengen. Een uur later was de school bezet door Russen. Het was verschrikkelijk. Zelfs na een jaar kan ik niet zeggen dat we aan deze realiteit gewend zijn. … … …